Wronie – niewielka wieś wchodząca w skład sołectwa Cymbark gminy Wąbrzeźno w powiecie wąbrzeskim. Malowniczo położona. Jej bogactwem są lasy, jeziora i tereny zielone.
Rezerwat przyrody „Wronie”
Utworzony został zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 11 października 1978 r. Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie (ze względów naukowych i dydaktycznych) fragmentu buczyny pomorskiej, przy północno-wschodniej granicy zasięgu buka. W skład rezerwatu „Wronie” wchodzą oddziały leśne leśnictwa Wronie, Nadleśnictwa Golub-Dobrzyń, o łącznej powierzchni 68,74 ha.
Powierzchnia rezerwatu przyrody, jedynego na terenie powiatu wąbrzeskiego, wynosi 68,74 ha, co stanowi 0,14% powierzchni powiatu.
Obszar kompleksu torfowiskowo-jeziorno-leśnego „Zgniłka-Wieczno-Wronie”
- znajduje się w centralnej części Pojezierza Chełmińskiego i chroni największy na tym terenie kompleks torfowiskowy ze zbiorowiskami roślinnymi i szeregiem rzadkich i chronionych gatunków roślin i zwierząt, największe na terenie Pojezierza Chełmińskiego jezioro Wieczno o dobrej jakości wody, użytkowane rekreacyjnie i będące jednocześnie miejscem lęgowym ptactwa oraz kompleks leśny z rezerwatem przyrody „Wronie”.
Powierzchnia obszaru wynosi 10.645,0 ha (części gmin: Dębowa Łąka, Płużnica i Wąbrzeźno).
Zabytki:
Dworek myśliwski z końca XIX wieku
Zespół dworsko-parkowy
Spichlerz murowany z I połowy XIV wieku:
- dawny kościółek (dziś klub). Zbudowany w I połowie XIV wieku, odnowiony na początku XVII w. Opuszczony po wojnach szwedzkich i zamieniony na spichlerz. Murowany z kamienia polnego z użyciem cegły, w stylu gotyckim, ma budowę salową, prostokątną. Dach siodłowy, przykryty dachówką.
Skupienie 2 buków, obwody 356, 261 cm
Skupienie 5 jodeł pospolitych, obwody 143 – 189 cm
Przez Wronie prowadzi jeden z pieszych szlaków historycznych - „Szlak Grunwaldzki”
W 1963 roku, podczas kopania studni we Wroniu, przypadkowo odkryto cmentarzysko szkieletowe. W wyniku przeprowadzonych w rok później badań archeologicznych w miejscu tym odkryto 36 grobów szkieletowych, z których część, na podstawie zalegającej w nich ceramiki, można datować na XII – XIII wiek; większość grobów miała jednak chronologię młodszą.
